Palawan – van Puerto Princesa naar Port Barton

14 maart 2009 - Port Barton, Filipijnen

Het is met tegenzin dat we Sugar Beach verlaten, we hadden het hier erg naar onze zin. Maar we hebben nu eenmaal onze volgende vlucht te halen. Die brengt ons via een tussenstop en een noodzakelijke overnachting in Cebu naar Puerto Princesa, de hoofdstad van Palawan. Palawan zelf is een groot, langwerpig eiland in het westen van de Filipijnen. We plannen het eiland helemaal af te reizen naar het noorden en van daaruit over te steken naar Coron, waar enkele wrakken uit de Tweede Wereldoorlog nog wel even op ons blijven wachten. We landen op de schijnbaar geimproviseerde luchthaven van Puerto Princesa en na enkele goedgemikte trappen schiet de bagageband met tegenzin in gang. We willen niet te lang in de hoofdstad van Palawan blijven, maar voor we verder trekken brengen we een dagje door in Honda Bay. Buiten de pruttelende motor van de vissersboot die ons rondvoert, heeft Honda Bay niks gemeen met haar vierwielige naamgenoot. Honda Bay bestaat uit kleinere, verspreide, met elkaar wedijverende eilandjes die met hun witte strandjes de schaarse dagjestoeristen lokken.

 

We proberen ons budget wat onder controle te houden en dus leggen we de hobbelige rit van Puerto Princesa naar Sabbang af in een alweer afgeladen jeepney. Onze rugzakken reizen op het dak in het gezelschap van andere grote bagagestukken, massieve blokken langzaam smeltend stukijs en enkele passagiers die de stekende hitte verkiezen boven de verstrengende binnenruimte. We logeren in een eenvoudig hutje en compenseren ons spartaans verblijf met een maaltijd in een wat duurder resort dat afsteekt tegen de overige, zeer eenvoudige accomodatie in dit slapend kustdorpje. We zijn hier om de langste ondergrondse rivier ter wereld te bevaren. De ingang van deze eind 19de eeuw ontdekte rivier lijkt uit een Indiana Jones film te komen. De ondergrondse rivier boort zich zeven kilometer diep landinwaards, soms kronkelend en dan weer kaarsrecht. Als we onze door een batterij aangedreven superlamp uitdoven, is het pikdonker. We zijn hier laat op de dag en helemaal alleen met onze peddelende gids. Het plafond van deze grillige tunnel is bedekt met vleermuizen die soms ook langs ons heen scheren. Er lijkt geen einde te komen aan deze rit en we wanen ons op een Jules Vernes trip naar het middelpunt van de aarde.

 

We vertrekken de volgende ochtend per boot naar Port Barton. De tocht duurt 2,5 uur en onderweg zien we regelmatig vliegende vissen die om ons heen uit het water schieten en meer dan dertig meter lang laag boven het water scheren en er dan weer induiken.

 

Island hopping

Een half uurtje voor we Port Barton bereiken, maakt ons bootje een overwachte stop op het witte strand van een afgelegen eilandje om een Engels koppel op te pikken. We werpen een enthousiaste blik op het eilandje, het desolate strand, het blauwe water, de uitnodigende hangmatten en knikken goedkeurend naar mekaar. Hoewel we geen idee hebben welk eiland dit is, nemen we onze rugzakken en maken onze bootsman duidelijk dat we hier afstappen. Impulsiever island hopping bestaat niet. Het strand is omgeven door steile, begroeide rotswanden en we nemen onze intrek in een van de eenvoudige achterin gelegen hutjes. Er is andermaal geen warm water en slechts vier uur per dag - tussen zes en tien uur ‘s avonds - electriciteit. We voeren twee dagen lang weinig tot niks uit op dit wat bevreemdende eiland en beslissen dan weer verder te trekken naar Port Barton.

 

Port Barton

Het resortje waar we blijven (laat je niet misleiden door de naam ‘resort’ – het zijn andermaal eenvoudige hutjes met koud water en enkele uren electriciteit per dag) maakt zich op voor een gezellige avond strandvuur en karaoke. Vanaf negen uur ‘s avonds bevinden we ons in het gezelschap van een zestal andere reizigers en een tiental lokale Filipijnen. Nergens ter wereld is de karaoke-drempel lager dan in de Filipijnen. Kunnen zingen is hier wel de laatste vereiste en deelnemen is belangrijker dan toon houden. Toch laten we de zoete kelk van het spontane lied aan ons voorbijgaan en na de zeventiende gewauwelde versie van Strangers in the Night besluiten we rond middernacht onze tien meter verder gelegen hutje in te trekken, ervan uitgaand dat de festiviteiten wel spoedig afgerond zullen worden. Niet dus. Pas om zes uur ‘s morgens wordt de laatste wallebakkende would-be Tom Jones de mond gesnoerd wanneer de speciaal aangerukte generator voor de karaoke machine eindelijk uitgeschakeld wordt. Het is ondertussen al licht en we hebben geen al te beste nacht achter de rug. En dat wreekt zich wat. Ines verlangt naar een goeie nacht slaap, die we door de beenharde bedden, kraaiende hanen die blijkbaar in een andere tijdzone leven, het vroege opstaan om boten, bussen en vliegtuigen te halen (meestal rond 6 uur ‘s morgens) en nu dus ook Filipijnse karaoke’s, al een tijd niet meer gehad hebben. Morgenvroeg is het weer zover. De wekker staat dit keer om vijf uur. Een uurtje later vertrekken we per boot naar El Nido – wellicht de mooiste locatie in de Filipijnen. Nu maar hopen dat we er onze ogen kunnen openhouden.

 

Dikke kussen

 

Kristof & Ines

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

4 Reacties

  1. Bart Jonkers:
    15 maart 2009
    Hoi Ines & Kristof,

    Leuk om jullie avonturen te lezen !

    Ik wou jullie ook even laten weten dat de lente hier nog niet begonnen is en dat het toch nog veel regent en er nog geen bladeren aan de bomen hangen en dat hier geen walvissen zijn, en geen bounty-stranden en dat ik morgen weeral moet gaan werken.

    Geniet dus maar goed van wat nog komt daar !

    groeten ! ;-)



    Bart.
  2. Chris en Guy:
    15 maart 2009
    Proficiat met jullie fantastische walvishaai-avonturen . Hopelijk zijn de fotos gelukt , want dit moet toch wel echt onvergetelijk geweest zijn . Zoals jullie wel weten hebben we al veel reizigers ontmoet , maar tot nu toe zijn jullie de enigsten die dat ooit mochten ervaren . Gelukzakken !
    Ook voor beiden : proficiat met jullie schrijverstalent !
    Wegens verblijf in de Alpen ( zééér veel sneeuwval deze winter ) hebben jullie de afgelopen weken geen opdrachten van ons gekregen . Daarom krijgen jullie er nu twee .
    1 : pluk een Filipino van de straat en probeer deze in maximum 3 minuten het begrip "sneeuw" uit te leggen . Gebruik gebarentaal voor het begrip " bevrozen water dat uit de lucht komt gevallen ". Laat deze , ongetwijfeld surrealistische , scène op foto vastleggen .
    2 : de Filipinos zijn fanatieke liefhebbers van hanengevechten . Ga naar zo'n wedstrijd . Red 1 van de hanen van een gruwelijk einde . Adopteer hem . Breng hem binnen 1 maand mee naar Belgie .
    Op jullie Liers appartement is er wel geen plaats , maar in afwachting dat jullie stulpje in Ranst klaar is , kan je hem wel tijdelijk logeren bij Liesbeth en Mark . Ze hebben wel kippen , maar nog geen haan . Je zal er hen , de kindjes , hun buren en natuurlijk ook de kippen zelf mee gelukkig maken ........denken we .
    Succes !
  3. Mama en Papa:
    16 maart 2009
    We staan iedere keer versteld van wat jullie allemaal beleven, ik wist niet dat er zoveel variatie is op de verschillende eilanden. We wensen Kristof ook al een gelukkige verjaardag en maak er een leuke party van met de Filipijnen. Een kleine tip zou het niet interessant zijn met zo nu en dan al eens aan thuis te denken we geloven niet dat jullie hier nog gaan wennen.

    Groetjes van ons allen de werkers op de minigolf
  4. Valnea:
    16 maart 2009
    Om 5h opstaan, wallebakkende would-be Tom Jones-en, koud water, weinig elektriciteit...tja daar ben ik nu eens niet jaloers op!! :-) Ik heb hier gisteren mijn eerste terrasje gedaan op 't Zuid! 't Is maar om je toch een klein beetje goesting te geven om terug te komen :-)