De laatste dagen…

Met het advanced duikcertificaat in de hand verlaten we Malapascua en trekken we terug richting Coron. Hier zullen we onze laatste drie dagen doorbrengen met duiken naar Japanse wrakken uit de Tweede Wereldoorlog. 

Maar het lot - of beter gezegd de muggen - beslissen er anders over. Op onze voorlaatste dag in Malapascua voelt Kristof zich niet lekker. Tijdens onze duiktrip naar Calanggaman Island, haakt hij af tijdens de eerste duik. Koud en moe blijft hij aan boord achter terwijl wij een tweede duik maken. Die avond heeft hij rillingen, spierpijn en koorts. Ook de volgende dag, de dag van vertrek naar Coron, voelt hij zich nog steeds niet lekker. Maar er moet weer heel wat gereisd worden: per boot naar het vastenland; per minibus naar Cebu; per vliegtuig naar Manila en de dag nadien per vliegtuig naar Coron.  

Bij aankomst in Manila gaat het steeds verder bergaf en ‘s avonds laat besluiten we naar het ziekenhuis te gaan voor een check-up. De volgende ochtend is immers onze vlucht naar Coron dus we kunnen maar beter meteen weten wat er scheelt. Een eerste bloedafname toont aan dat bepaalde waarden te laag zijn en de dokter raadt ons aan de volgende ochtend terug te komen voor een nieuwe bloedtest. Er zullen er nog een tiental volgen.  

Onze vlucht naar Coron lassen we af en we besluiten op ons comfortabel appartementje in Manila te blijven. Voor de tweede keer missen we de wrakken in Coron. Er volgen drie dagen heen en weer geloop naar het ziekenhuis voor telkens nieuwe bloedtests. Na drie dagen besluiten de dokters Kristof op te nemen. Diagnose: Dengue Fever. Dengue krijg je door een steek van een besmette mug – net zoals Malaria. Maar in tegenstelling tot de Malariamug steekt de Denguemug overdag. We hebben ons steeds goed beschermd tegen muggen en waren een van de weinigen die altijd onder een muskietennet sliepen, maar al die maatregelen mochten dus niet baten. De symptomen van Dengue varieren van matige tot zeer hoge koorts, hoofdpijn, spierpijn, gewrichtpijn en uitslag. In erge gevallen kan dit zelfs lijden tot ernstige bloedingen.  

Gelukkig heeft Kristof een milde vorm en na twee nachten in een immense ziekenhuis suite krijgen we net op tijd groen licht van de dokter om naar Bangkok te vliegen. Maar wel onder voorwaarde dat we daar nog een bloedtest laten doen om na te gaan of de bloedwaarden verder blijven zakken of stilaan weer gaan stijgen. In afwachting van onze vlucht naar Bangkok trekkken we die namiddag naar een van de mooiere hotels in Manila (the Peninsula) om te genieten van hun prachtig zwembad.

 In Bangkok maken we de reiscirkel rond en logeren we terug in ons allereerste hotel. Onze laatste dag in Bangkok starten we met een bezoekje aan Bangkok International Hospital. Nog nooit heben we zo’n efficient ziekenhuis gezien. Voor elke nationaliteit is er zelfs een aparte vleugel. The Arabic wing, the Korean wing, the Japanese wing - de Belgische wing bestaat nog niet maar we worden heel snel door erg vriendelijke verpleegsters geholpen. Een uurtje later weten we de uitslag en krijgen we groen licht om de volgende dag naar Belgie te vliegen. 

Onze drie maanden vakantie sluiten we af in stijl. We trekken naar het rooftop restaurant op de 61ste verdieping van het Banyantree hotel. Wat oorspronkelijk een helikopterlandingplaats was, is omgevormd tot een exclusief openlucht restaurant. Het zicht over Bangkok is adembenemend. De afrekening van het zevengangenmenu bezorgt ons hoogtevrees maar de lichtgebakken foie gras smaakt voortreffelijk.  

En dan zit het er echt op. We nemen onze allerlaatste taxi naar de luchthaven. Onderweg zien we blokkades die we later ook op het VRT journaal terugzien.  

Drie maanden gaan snel – dat wisten we. We willen toch nog wat bedenkingen kwijt. Dat doen we nog in een laatste blogbericht.  

Dikke kussen,

 Kristof & Ines