Vuurwerk in Boracay

Wat kan je vertellen over Boracay? Dat het de grootste toeristische trekpleister is in de Filipijnen. Dat het wellicht het mooiste strand van het land heeft en azuurblauw zwemwater. Dat het dat allemaal heeft en meer – maar tegelijkertijd mijlenver afstaat van de Filipijnen die we dusver bezocht hebben. Boracay is de laatste jaren uitgegroeid tot de favoriete vakantiebestemming voor welgestelde Filipijnen en het handvol Europeanen die uitgekeken zijn op Phuket en Bali. De kustlijn van het kleine eilandje Boracay is volgebouwd en zowat elke denkbare watersport kan hier beoefend worden. Boracay is de côte d’azur van de Filipijnen. Maar eerlijk is eerlijk: het zand is zonder twijfel het witste dat we ooit gezien hebben en zo fijn dat je het als poeiersuiker op een pannekoek wil strooien. Het strand glooit langzaam in het water dat lichter blauw is dan elders. Hoewel de kustlijn weinig ruimte laat voor nieuwbouwprojecten, zijn de bestaande resorts mooi en voldoende achterin gebouwd waardoor het vooral de helmboswuivende palmbomen zijn die het landschap tekenen. En eigenlijk is hier niet eens zoveel volk; de strandterrasjes zijn ‘s avonds maar half gevuld en toeristen die zo snel en zo goedkoop mogelijk dronken willen worden, hebben de weg naar Boracay nog niet gevonden.  

Maar Boracay is dus een Filipijns buitenbeentje - ook voor ons. Uiteraard zijn we hier voor het witte strand en omdat het leuk is om ‘s avonds de loungy strandbars af te schuimen. Maar we zijn hier ook uitgenodigd op een Filipijns trouwfeest. Jovy, een collega en vriendin toen ik in Amerika werkte, is Filipijnse van herkomst en haar zus trouwt deze week in Boracay. De hele Amerikaans-Filippino familie is aanwezig – en wij dus ook. We weten niet goed wat te verwachten maar de agenda die samen met een copieuze geschenkenmand op onze kamer geleverd wordt, vermeldt een uitgebreid programma: een snorkeltrip, welkomstdiner, avondfeest, afscheidsdiner... We beslissen dan maar om een iets duurder huwelijkscadeau te bestellen online. Het trouwfeest zelf heeft alles wat een droomhuwelijk op een droomeiland vereist: ja-woorden bij zonsondergang, oneindige luxebufetten op het strand, negenkoppige live-band, sigaren- en whiskeyhoek en om het geheel af te toppen een vuurwerk dat tussen de palmbomen het strand oplicht. Dat alles wordt georchestreerd door een meerkoppig team weddingplanners en technici. Dit is geen doorsnee Filipijns huwelijk. We laten ons de sigaren en Bluelabel single malt smaken en bevestigen elkaars mening dat trouwen toch veel te duur is.  

In Boracay hebben we ook afgesproken met Steve, mijn Australische golf-, surf- en snowboard buddy uit mijn California dagen. Hij gebruikt zijn tijd in Boracay (terwijl wij het zoveelste buffet exploreren) om zijn duikbrevet te halen en straks met ons naar Malapascua te trekken om daar mee te gaan duiken naar de illustere Thresher shark.  

Als je drie maanden reist, is een bezoek aan de kapper bijna onvermijdelijk. Niet dat mijn mise-en-plis zoveel expertise vereist maar toch liever op veilig gespeeld in het ietwat meer wereldse Boracay. Ik verdenk mijn Boracayaanse kapper ook niet meteen van affiniteit met de laatste nieuwe snits uit Parijs maar hij boezemt toch meer vertrouwen in dan de kapper in El Nido, wiens kapperszaak niet groter was dan een telefooncel en waar ook rijst verkocht werd. En het moet gezegd: voor de (omgerekend) 40 eurocent die ik betaal voor wassen en knippen, levert hij goed resultaat.      

Na een weekje luxeleven verlaten Steve, Ines en ik Boracay en nemen het vliegtuig naar Malapascua; een wel heel klein eilandje aan de tip van Cebu.. Diezelfde dag arriveren, zo wil het gerucht, Brad Pitt en Angelina Jolie in Boracay. Sterren onder mekaar…  

dikke kussen,  

Kristof & Ines