El Nido – the last frontier

Om vijf uur loopt de wekker af – andermaal een korte nacht. De zon is nog niet op en er is geen electriciteit. De rugzakken pakken we met onze hoofdpillampen op; geen zicht maar wel efficient. De boottocht naar El Nido duurt vijf uur maar wordt beloond met een prachtige intocht door de Bacuit archipel. Ines voelt zich al een paar dagen niet lekker, heeft last van een zere keel en moet veel hoesten. Daarom besluiten we om in El Nido een comfortabele kamer te zoeken met wat extra voorzieningen zoals airconditioning en een douche met warm water. Enkele dagen later vernemen we dat onze kamer – die verder niks bijzonders biedt – evenveel kost als een Filipijns maandloon.  

El Nido wordt ‘the last frontier’ genoemd, omdat de natuur zich hier op haar grilligst toont en dat vertoon wordt goed beschermd. De naam El Nido (Spaans voor ‘het nest’) verwijst naar de nestjes die zwaluwen op de meest onbereikbare plaatsen bouwen langs de stijle rotswanden en die in sommige Aziatische landen een peperdure delicatesse zijn in de vorm van vogelnestjessoep. De nestjes zijn erg moeilijk te bereiken, zijn heel veel geld waard en worden door de nestplukkers streng bewaakt tegen concurrenten. 

De Bacuit archipel, die zich voor El Nido uitstrekt, bestaat uit een imposante verzameling krijtstenen rotseilanden die uit het azuurblauwe water oprijzen en vergelijkbaar zijn met Halong Bay in Vietnam of de Phi Phi eilanden in Thailand. Maar dan, zo beweert onze geschreven gids althans, nog mooier. Wij hebben zowel Halong Bay als de Phi Phi eilanden eerder bezocht en zijn dus prima geplaatst om deze bewering naar waarheid te beoordelen. En het moet gezegd; de Bacuit archipel steekt er met meer dan een halve kop bovenuit. Zowat elk eiland herbergt verborgen baaitjes met onbeschrijflijk mooie palmstrandjes, turquoise water met kleurrijke koralen waar nog kleurrijkere vissen huishouden. De Bacuit archipel is een van de weinige plekken waar je echt nog op zoek kan gaan naar je eigen verlaten strandje en je een daglang miljonair wanen.  

De klassieke dagtaak in El Nido bestaat erin om - met enkele andere reizigers of gewoon met zijn tweetjes - een houten bangka-bootje te charteren en een tocht uit te stippelen langs de vele verborgen pareltjes. Dat doen we drie dagen na elkaar en telkens opnieuw vergapen we ons aan het uitzicht. De verborgen strandjes die we aantreffen, kunnen qua aanleg en locatie niet door de beste landschapsarchitect bedacht worden. Een van de lagunes is volledig van het zicht onttrokken (en ooit per vliegtuig ontdekt) en kan alleen bereikt worden als je door een klein, nauwelijks zichtbaar gat in de rotsen snorkelt. Wie het niet weet, vaart er zo voorbij. Eens door het rotsgat gesnorkeld, kom je in een klein aards paradijs terecht: een lauwe, lichtblauwe koraallagune en een hagelwit strand dat de naam Secret Beach meekrijgt. In Vietnam of Thailand zouden landsmoeë Duitsers hier al lang een snackbar hebben neergepoot waar onder een verweerde Warsteiner parasol fletse frieten genuttigd kunnen worden. Wij zijn hier helemaal alleen met onze Filipijnse gids. Tijdens onze tocht houden we regelmatig halt om ons snorkelgerief aan te trekken en de koralen en hun geschubde bewoners te ontdekken. Naast ontelbare kleurrijke, tropische vissen zien we ook barracuda’s, langoustes en clown fish (bekend van de film ‘Nemo’ en zonder twijfel het schattigste visje onder de zeespiegel). Tijdens twee van onze snorkeltrips hebben we zelfs een close encounter met een zeeschildpad van meer dan een meter groot. Iets wat je zelfs als duiker maar heel zelden te zien krijgt.  

De avonden brengen we door in het hoofdstraatje van El Nido, waar tussen de lokale kapper en rijsthandelaar (en in één geval zelfs een combinatie daarvan) ook enkele eenvoudige restaurantjes zitten. Een daarvan bereidt heerlijke, dagverse vis die op een schoteltje wordt voorgedragen. Je kiest je lievelingsexemplaar en geeft aan hoe die bereid moet worden. El Nido is klein en we komen steeds dezelfde reizigers tegen – ook mensen waarvan we enkele eilanden en vluchten eerder al afscheid genomen hebben. We wisselen verhalen, ervaringen en tips uit.  

We hebben tickets gekocht voor de boot van El Nido naar Coron. De wateren rond Coron liggen bezaaid met tientallen scheeps- en vliegtuigwrakken, waarvan vele dateren van de tweede wereldoorlog, toen Japan en de Verenigde Staten hier een felle strijd voerden. Ze maken van Coron een van de beste duikbestemmingen ter wereld – tenminste, als je van “wreck diving” houdt. We hebben alles zorgvuldig gepland: één dag om naar Coron te varen (een tocht van 8 uur); één dag om drie wrakduiken te doen en één dag om via Manila naar Boracay te vliegen. Onze rugzakken zijn al gepakt als we de avond voor vertrek te horen krijgen dat de boot naar Coron gecancelled is - reden onbekend. Dat gooit roet in het eten want het betekent dat we pas de volgende dag kunnen vertrekken, we dus geen tijd hebben voor de wrakduiken en meteen moeten doorvliegen naar Manila en Boracay. Een enorme omweg, zonder wrakken. We leggen ons neer bij deze force majeur en gebruiken onze extra dag in El Nido om naar ons eigen verlaten strand te kayakken en vertrekken een dag later. We kijken erg op tegen de acht uur durende tocht op een kleine, houten boot maar er er zijn slechts zes medepassagiers aan boord en dus plaats genoeg om te luieren, lezen, zonnen, slapen en te genieten van een gezapige cruise. Bij aankomst in Coron - een dag later dan voorzien – gaan we al op zoek naar een leuke slaapplaats voor het geval we op het einde van onze vakantie toch nog naar Coron afzakken. We hebben er zeker nog de tijd voor…  

Een gelukkige tweede verjaardag aan mijnen dikke vriend Daan! 

Dikke kussen,  

Kristof & Ines