Mission accomplished…

U, trouwe lezer van deze blog, weet dat we op missie waren. Die missie bestond erin om ons eerste strand te vinden. Niet zomaar een strand natuurlijk – maar een strand dat zijn eigen postkaart verdient, u weet wel; azuurblauw water, wit zand… Werd ons eerste doelwit - een hagelwit strand nabij Naga - nog voor onze neus weggekaapt door een Amerikaanse filmploeg, dan kunnen we nu met enige opluchting melden dat we onze missie volbracht hebben. Het strand staat in onze trouwe Lonely Planet gids omschreven als “the Philippines’ best kept secret; a long stretch of Paradise called Sugar Beach”. Maar om dit goedbewaarde geheim te bereiken, moeten we eerst een flinke dosis geduld en volharding aan de dag leggen.

Om ons droomstrand te bereiken, vliegen we vanuit Legaspi naar Cebu, waar we de nacht doorbrengen. De volgende ochtend stappen we opnieuw op het vliegtuig, ditmaal naar Bacolod. Tot zover het eenvoudige werk. Voor minder dan drie euro per persoon leggen we de volgende tweehonderd kilometer af met de openbare bus. Airconditioning krijg je voor die prijs uiteraard niet – wel een bont gezelschap van getypecaste figuranten: de kleine zelfstandige met acht plastic terrasstoelen; het piepjonge meisje dat haar blinde grootvader begeleidt; vier levende hanen die schijnbaar alleen reizen en uiteraard het obligate overgevende meisje. Als we na vijf en half uur afscheid nemen van dit gezelschap stappen we in een ‘tricycle’ – een oude bromfiets met overdekte zijspan – zoals we er al tientallen genomen hebben. De tricycle brengt ons tot aan een rivier, waar we de rugzakken overladen in een klein visserssloepje. Het gaat vervolgens richting open zee en om een grote rotswand heen, waarna we eindelijk het afgelegen, verlaten strand bereiken waar we de volgende vijf dagen doorbrengen. Sugar Beach is ongeveer driehonderd meter lang, enkel via het water te bereiken, afgezoomd met palmbomen en bovenal: we zijn hier nagenoeg alleen. We verblijven in een eenvoudige maar heel gezellige en goed uitgeruste bungalow. De oranjegloed die we hier bij elke zonsondergang te zien krijgen, is ongeevenaard en luidt telkens een aangename avond in. De eigenaar heeft van de centrale ruimte een erg gezellige verblijfsruimte gemaakt – inclusief pooltafel (ons een raadsel hoe ze die naar hier verscheept hebben…) Na het avondeten breng ik met de eigenaar, een Portugees en een paar biertjes heel wat gezellige uurtjes door rond de pooltafel (eerder had ik in Ines mijn meerdere moeten erkennen – fout op zwart…) 

We verwachten hier geen Nobelprijswaardige daden te verrichten. Na een dagje acclimatiseren aan de rustige omgeving (ook het paradijs vergt enige aanpassing) gaan we voor het eerst tijdens deze vakantie duiken. Het is van onze vakantie in de Caraiben gelegen dat we onze Cousteau-plunje nog eens aangetrokken hebben en na een jaar is het telkens weer even zoeken waar we precies in moeten ademen en met welke knop we onze vest opblazen. Ines’ vest begint zich tijdens de tweede duik overigens zelfstandig en ongevraagd op te blazen waardoor we haar op een gegeven moment letterlijk met twee man moeten vasthouden om te voorkomen dat ze als een ballon naar het 20 meter hogere oppervlak borrelt. Ze heeft daardoor wat minder kans om te genieten van de mooie vissen en koralen.

Omdat we nu eenmaal maar zo lang kunnen stilliggen op een strand huren we de volgende dag een brommertje waarmee we de omgeving verkennen. Onderweg zijn het weer de bekende situaties: veel eenvoud en armoede en nog meer lachende en wuivende mensen. Als we halt houden in een denkbeeldig cafeetje (lees: een golfplaat met twee banken op een zandvloer) in een afgelegen vissersdorpje, komt de hele bevolking poolshoogte nemen en zijn we andermaal de attractie van de dag. Op de terugweg kijken we toe hoe een man met behulp van een waterbuffel zijn rijstveld omploegt. Hij staat kniediep in het water en het kost zichtbaar moeite om de zware ploeg onder controle te houden. Dan steekt hij vrolijk zijn hand op om ons te groeten. Dat is voor ons de essentie van de Filipijnen.

Op de laatste dag laten we ons in het kleine sloepje van een plaatselijke visser naar een scheepswrak varen, op enkele honderden meters van de kust. Een tweetal meter onder ons doemt plots het silhouet van de gezonken passagiersboot op, rijkelijk begroeid met koralen en omgeven door ontelbare, kleurrijke vissen. Het is spannend snorkelen. Voor we terugvaren maken we een tussenstop op een klein, onbewoond palmstrandje waar we als ervaren Crusoe’s onze honger en dorst lessen met vers geplukte kokosnoten. 

Omdat we genoeg hadden van heelder avonden plannen en uitstippelen, hebben we voor onze komst naar Sugar Beach onze volgende vluchten al vastgelegd – ook omdat het internet hier ver te zoeken is. Dat biedt gemoedsrust maar het betekent ook dat we ons verblijf hier niet kunnen verlengen. We troosten ons met de gedachte dat we voor de laatste veertien dagen van ons verblijf in de Filipijnen nog geen plannen hebben. Misschien zetten we hier wel opnieuw voet aan wal. Maar nu vliegen we opnieuw via Cebu naar Palawan, een afgelegen eiland in het westen van de Filipijnen.

Dikke kussen,

Kristof & Ines