Famous in the Philippines

Na 4 dagen wakeboarden is het tijd om de rugzak weer in te pakken en verder te trekken. Die rugzakken moeten we bij de vele binnenlandse vluchten die we maken, telkens weer wat herschikken. Het toegelaten gewicht per ingecheckt bagagestuk bedraagt 15 kilo en onze rugzakken wegen al snel 19 kilo per stuk. Dus hevelen we bij de incheckbalie telkens met de glimlach een paar boeken en broeken naar onze handbagage. Wanneer de plichtsbewuste check-in dame met een goedkeurend knikje aangeeft dat we het beoogde gewicht bereikt hebben, laden we de boeken en broeken stiekem snel weer in onze rugzakken en is iedereen gelukkig. De binnenlandse vluchten in de Filipijnen kosten erg weinig; gemiddeld zo’n 40 dollar. En gelukkig maar want tijdens onze hele reis zullen we minstens 15 keer het vliegtuig genomen hebben.  

De tocht van Naga naar Donsol leggen we dan weer af met een opeenvolging van tricycles, minibusjes en jeepneys. In Donsol zijn we op walvisjacht geweest en verderdoor kan je het persoonlijke verslag van Ines lezen.  

Famous in the Philippines

Uiteraard wisten we wel dat de Filipijnen een stuk minder toeristisch zijn dan pakweg Thailand of Vietnam. Maar op sommige momenten uit dat zich op manieren die we niet verwachtten. In drukke steden als Manila of Cebu gaat onze aanwezigheid - op wat hangende blikken na - meestal ongemerkt voorbij. In provinciale steden en dorpen gaat het er vaak heel anders aan toe. Gisteren bezochten we nabij Legaspi de ruines van een kerkje dat eind 19de eeuw verwoest werd door een uitbarsting van de Vulkaan Mayon. Duizend gelovigen die in de kerk bescherming zochten, verloren daarbij het leven. De geblakerde ruines vormen een troosteloze herinnering aan die gebeurtenis. Op de achtergrond smeult de vulkaan nog rustig na. Qua vorm benaderen weinig vulkanen de conische perfectheid van Mount Mayon. Terwijl we in de verkoelende schaduw van een boom rustig het uitzicht bewonderen, wordt plots een tweehonderdtal Filipijnse scholieren op klasuitstap losgelaten op het domein. Als ze ons, blauwogige, blondharige en wel erg lange buitenlanders in de gaten krijgen, komen ze in groepjes van vijf schoorvoetend op ons afgestrompeld. Of ze enkele foto’s van ons mogen nemen en of ze misschien zelfs met ons op de foto mogen. Zo komt het ene groepje giechelende meisjes en gnuifelende jongens om beurten naar ons toegestapt. Als we nadien, bij het verlaten van het domein, langs de vertrekkende schoolbussen stappen, voelen we ons heel even een BV (of waarom niet; Brad en Angelina). De jonge tieners roepen, wuiven, giechelen en lachen alsof we popsterren zijn. Als ik voor de grap een handkusje van een van de bakvisje beantwoord, reageren honderd pubers tegelijk ontzettend uitbundig alsof Michael Jackson zelf met zijn zilveren handschoen uit een hotelraam de hopeloos wachtende fans begroet. We weten niet waar we die uitgelaten reacties aan verdiend hebben maar het is best wel leuk, zo heel even, een heel klein beetje BV spelen.  

Straks brengt een volgende vlucht ons naar Bacalod. Vandaar is het nog een paar uur rijden naar Sipalay. En daar wacht het eerste strand op ons… Warm water of internet kennen ze daar niet – dus nog even geduld voor ons volgend bericht.

Dikke kussen 

Ines & Kristof

PS de foto’s van de walvishaaien staan op een aparte, waterdichte camera met klassiek filmrolletje. Daar is het dus nog even op wachten.   

Zwemmen met een 12 meter lange walvishaai – the story of the butanding and me… 

Donsol, een klein vissersdorp in zuid-west Luzon, is al vele jaren een stopplaats voor waalvishaaien - in het plaatselijk filipijnse dialect gekend als Butanding. Om stropers op afstand te houden, worden de dieren en het gebied sinds 1998 beschermd. Butandings kunnen tot 18 meter lang worden en tot 15 ton wegen. Daarmee zijn ze de grootste vissen ter wereld. En daar gaan wij dan tussen zwemmen…Gevaar lopen we echter niet aangezien de Butanding (vertaald ‘gentle giants’) overleeft op plankton en kleine visjes, en dus niet meer is dan ‘s werelds grootste vegetarier.  

Vroeg in de ochtend melden we ons bij het “Whale Interaction Office” en sluiten we ons aan bij een groep van vijf andere walvisjagers. Na een korte introductiefilm krijgen we een BIO “Butanding Interaction Officer” en spotter toegewezen en klauteren we in onze Bangka, een twaalf meter lange boot met bamboe vlotters. De spanning stijgt en na amper vijftien minuten beginnen onze gidsen opgewonden te roepen; de spotter in de mast heeft een Butanding vin boven water zien komen. De boot wordt in de juiste positie gebracht, opgewonden trekken we ons snorkelgerief aan en op GO springen we in het water. Vol spanning kijk ik door m’n duikbril op zoek naar de walvishaai. De BIO geeft een rukje aan m’n arm, ik draai me om. Het enige wat ik zie is een gigantische grijze vlek, tot ik plots besef dat dit m’n eerste walvishaai is. Het is een prachtig onvergetelijk zicht, een grijs met vlekjes bezaaide gigant met enorme kiewen, een grote hoekige, zeer brede mond, een kleine dorsale vin en een grote staart. Te verbaasd om ook maar iets te doen laat ik het immense dier voorbij glijden in het water. Onze spotter merkt op dat dit slechts een kleintje was…6meter…Kristof heeft niets gezien…

De tweede ontmoeting is nog onwezelijker als de eerste gedurende een half uur zwem ik samen met de gids met het 9 meter lange beest mee (de rest haakt af). Geloof me het is moeilijk om koel te blijven als er zo’n gigant naast je zwemt. Af en toe kan je in de gigantische open mond kijken en zie je de visjes verdwijnen in het grote zwarte gat. Soms duikt de Butanding wat dieper en kan je boven hem zwemmen. Maar liefst niet te lang want als het dier plots terug stijgt zit je letterlijk op zijn rug. 

In totaal volgen er een 13-tal sprongen van de boot en ontmoeten we zo een 10-tal verschillende walvishaaien. Blijkbaar is dit zeer uitzonderlijk en zitten we net in het goede seizoen.  De grootse is een 9 meters (volgens expert kristof minstens 12 meter, “hoe kan die BIO dat ook weten, hij heeft toch ook geen meetlat bij?!”)  en de kleinste een 3-tal meter. Volledig uitgeput en voldaan keren we terug aan wal. Ik ben de ganse dag onder de voet en geniet van platte rust.

 Things to do in life. Nr 11, Swimming with the largest fish in the world: Check!

 Ines