Angkor Wat - eat your heart out Vatikaanstad

Op dinsdagochtend nemen we een vlucht van Bangkok naar Siem Reap; de tweede grootste stad van Cambodja. Het is slechts een uurtje vliegen. We waren er niet in geslaagd om op voorhand een slaapplaats te reserveren en dus nemen we op goed geluk een taxi naar een guesthouse waarvan de Lonely Planet gids ons belooft dat het propere kamers en een zwembad heeft. Daar maken we bij aankomst al meteen goed gebruik van. In de late namiddag nemen we voor 5 dollar een... ja, hoe zal ik het noemen; “brommerversie van paard en kar”, naar de ingang van het tempelcomplex van Angkor - veruit de topbestemming in Cambodja. Ankor Watt zelf is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld, omringd door nog eens tientallen tempels met elk een uniek karakter. Dezelfde avond nog beklimmen we de Phnom Bakheng tempel. Een miljard Chinezen op deze aardkloot en minstens de helft daarvan kijkt samen met ons boven het oerwoud naar de ondergaande zon. Het is blijkbaar Chinees nieuwjaar – gelukkig duurt dat geen drie maanden!

De tempels rond Angkor Wat bezoeken op 1 dag is heiligschennis, aldus nog de Lonely Planet en dus trekken we er drie dagen voor uit. De ontdekking van deze tempels in 1890 is een zegen voor het hedendaags Cambodja, dat dankzij het toenemende toerisme een herkansing krijgt na vele bloedige jaren Rode Khmer bewind. En niemand bezoekt Cambodja zonder zich te vergapen aan deze tempels. Zelfs Angelina Jolie, die in Cambodja regelmatig een jonge knaap wegkaapt, was hier voor de opnames van Tomb Raider. Een van de cruciale scenes van die film werd opgenomen in de Preah Khan tempel, waar men het oerwoud zijn gang heeft laten gaan en gigantische boomwortels zich als reuzewormen over de tempelmuren verstrengelen (zie foto’s). Op donderdag 29 januari 2009 jammer genoeg geen Angelina Jolie te bespeuren. Bij zonsondergang rijden we met onze “brommer en kar” nog naar Ankor Wat – de moeder ter tempels. De vraag waar we al even mee worstelden; mag men Boedhistische monniken fotograferen, lost zichzelf op wanneer we een ijdel exemplaar rode-lopergewijs zien poseren voor de meute toegesnelde, hoofdzakelijk Chinese paparazzi. Het is nu officieel: er zijn te veel Chinezen op onze planeet.

Op donderdag staan er nog meer prachtige tempels op het programma en we laten de foto’s graag voor zich spreken. Vandaag, vrijdag, vertrekken we met  brommer-en-kar naar enkele veraf gelegen tempels. Qua schoonheid komen ze niet meteen in de buurt van eerder bezochte tempels maar het is vooral de lange rit door het Cambodiaanse platteland die ons bijblijft. We snorren voorbij de huizen (hutten) van de gemiddelde Cambodiaan en we kunnen ons moeilijk ontdoen van het gevoel dat we hier rijden als rijke Westerlingen die zich komen vergapen aan een portie armoede, met de camera in de aanslag om toch maar geen foto van een grappig overladen brommer of van de vele prachtige, lachende, wuivende kindjes te missen. We stoppen onderweg om wat suikerblokjes te kopen, gemaakt van palmsuiker en verpakt in de bladeren van die boom. We lopen enkele tientallen meters terug naar een stalletje waar een vrouwtje (ongepelde) garnaalkoeken verkoopt en een soort gemarineerde ribbetjes. Haar voltallige kroost staat glimlachend naar ons te gapen. Ze smaken lekker, de ribbetjes en wanneer we de overschot aan onze chauffeur tonen, meent hij dat het om hondenvlees gaat. Of hij nu een grapje maakt of niet – Fido smaakte best lekker dus het zal me worst wezen wat het was... Op de terugweg naar Siem Reap dezelfde taferelen. Mensen, vaak gezinnen, die voor hun schamele woonst wat spulletjes hopen te verkopen. De gedachte dat zonder die rijke toeristen deze mensen wellicht niets zouden verkopen, troost ons – een beetje toch.

Het is duidelijk; Cambodia is een nieuwe weg opgeslagen. Tenminste, dat moet je besluiten als je in het centrum van Siem Reap langs de trendy winkeltjes en drukke bars loopt in Pub Street. Op een steenworp daarvandaan ligt Hotel de la Paix; een van de knapste designhotels die we ooit gezien hebben (en geloof me, ik heb er al enkele knappe gezien). We lopen er met open mond doorheen. Ideetjes opdoen voor ons huis. Dromen mag, heeft onze architect gezegd. Hoe zou het overigens staan met onze aanvraag tot verkavelingswijziging, vraag ik me af, terwijl ik sip aan mijn mojito die evenveel kost als ons volledige avondmaal.  

groetjes,

K & I

PS Nonkel Guy, we hebben uw beeld gevonden. Het is onderweg per post!  :-)

PPS Bedankt voor jullie leuke berichtjes. Ze doen ons erg veel plezier!!!!!!!!