Manila en wakeboarden in de middle of nowhere...

We hebben een goedkope vlucht gevonden om ons van Vietnam naar de Filipijnen te brengen en daar hangt een addertje aan vast: de vlucht vertrekt om 1 uur ‘s nachts en het is 6 uur ‘s morgens als we doodmoe onze kleine hotelkamer in Manila binnenkruipen. We hebben geen plannen om lang te blijven in deze stad die ons wellicht weinig of niks te bieden heeft. We hebben een missie: een mooi strand vinden. We zijn al enkele weken onderweg en de behoefte om languit op een strand te liggen, wat te snorkelen en duiken, een boek te lezen en verder weinig of niks doen, is erg groot. De eerste dag ronddwalen in Manila bevestigt ons uitgangspunt: Manilla is voor ons enkel een luchthaven. Het oude stadcentrum – intramuros – stelt hoegenaamd niks voor. We bestellen vliegtuigtickets om ons de volgende dag naar Naga te brengen. In afwachting trekken we naar de grootste shopping mall in de stad waar zich in het ene gedeelte winkels bevinden waar enkel goedkope rommel te vinden is en in het andere deel winkels die wij niet kunnen betalen… maar er is ook een soort promenade aangelegd met supertrendy restaurants die wij dan weer wel kunnen betalen en waar we fantastisch lekker eten in een loungy setting. Kristof droomt al van een gelijkaardige loungehoek in zijn toekomstige tuin.

Het openbaar vervoer in de Filipijnen (ik moet dringend opzoeken of je dat nu met een of twee p’s schrijft… je hebt zo van die woorden he) is weer helemaal anders. Hier zijn de Jeepneys heer en meester. Je kan ze omschrijven als een uitgerekte en overdekte jeep of als een armeluis-limousine op steroiden. Bekijk de foto’s en laat ons weten welke beschrijving het best past. Verder dit nog: Jeepneys worden gepersonaliseerd (lees: gepimpt) door de chauffeur; je zit er zijdelings in; een normale rembeweging lijkt eerder op een coup-de-frein en ze vertrekken enkel wanneer ze afgeladen vol zitten.

Wakeboarden in de middle of nowhere

Waarschuwing: volgende paragraaf bevat enkele wakeboard-termen…

Tijdens mijn online reisvoorbereidingen tijdens de kerstperiode heb ik in de buurt van Naga een wakeboard-resort gevonden. Omdat we in Naga toch nog geen slaapplaatsen hebben, besluiten we daar even poolshoogte te nemen. Het Camsur Watersport Centre is onwezenlijk. We bevinden ons hier echt in de middle of nowhere en hier heeft men een gigantisch wakeboard kabelpark aangelegd met alle voorzieningen die je je maar kan inbeelden. Er is voldoende degelijke slaapgelegenheid voor honderden (!!) boarders. Waar ze ze halen is mij een raadsel (zeker niet in de nabije omgeving waar vooral armoede heerst) maar zowat alle bedden zijn hier bezet – gelukkig vinden we nog een mooie cabane met alle voorzieningen… Het wakeboard park beschikt over een centrale kabelbaan, rijkelijk uitgerust met kickers en sliders, verschillende kleinere wateroppervlakken met winches om les te krijgen en specifieke obstakels aan te leren en een groot, rimpelloos watervlak waar achter een boot gewakeboard kan worden. Het is niet te geloven wat ze hier hebben neergepoot. Het kriebelt natuurlijk enorm en dus hang ik al snel aan de kabel. Enkele rondjes later jump ik met redelijk succes (ik laat u zelf oordelen op basis van de foto’s) over de kickers en neem ik de slides – iets wat ik altijd al eens had willen proberen. Ik ben een tevreden boarder.  Ines supportert en juicht mij toe terwijl ze in de hete zon fotograaf van dienst is.

Gisteren hebben we een mailtje met een zin ontvangen van Steve, mijn Australian buddy die ik tijdens mijn verblijf in Amerika heb leren kennen en toen mijn vaste ski- en golfpartner was en ook goeie vriend. De zin luidt: “Dude, tickets are booked – see you in Boracay on March 22”. Fantastisch nieuws!

De Amerikanen hebben sinds de tweede wereldoorlog een grote invloed op de Filipijnen. Dat vertaalt zich o.a. in een record aantal fastfood ketens en Starbucks coffeeshops (two Caramel Machiato please…). Maar tot onze ontsteltenis hebben ze nu ook ons eerste strand ingepalmd. Gota Beach, een onwezenlijk mooi strand dat moeilijk te bereiken is (lees: geen toeristen) moest ons eerste paradijselijk strand worden tijdens deze trip. Maar dan blijkt dat de Amerikaanse versie van Expeditie Robinson daar momenteel opgenomen wordt. Resultaat: het strand en de omgeving is tot juli afgesloten voor pottenkijkers. Toch gaan en beloven dat we de winnaar niet bekend zullen maken, zal wellicht toch niet lukken en dus zit er niets anders op dan weer verder te trekken. Donsol is de volgende bestemming die in onze planning geklasseerd staat als hoogtepunt. Donsol is zowat de enige plaats ter wereld waar je gegarandeerd kan zwemmen met walvishaaien. Deze verschijningen (meer walvis dan haai) zijn de grootste vissen ter wereld en worden meer dan 15 meter lang. En daar gaan wij overmorgen dus mee watertrappelen – tenzij de Amerikanen ze natuurlijk afgehuurd hebben voor de opnames van “Free Willie 7 – the fish strikes back”.

Vele dikke kussen en vergeet niet de Leo ne gelukkige verjaardag te wensen!

Kristof & Ines

PS Lieve, onze was doen we niet zelf hoor (thuis ook niet dus wat zouden we ‘t hier wel doen…) In de guesthouses en hotelletjes waar we slapen hebben ze meestal wel een laundry service – 1 dollar per kilo was. Je verliest er wel af en toe een T-shirt of zo…