Hanoi en Halong Bay

In een poging de onverwacht opgekomen wolken achter ons te laten, hebben we ons reisschema helemaal omgegooid. In plaats van Vietnam van zuid naar noord te bereizen, hebben we een ongeplande vlucht van Saigon naar Hanoi genomen. Vanuit Hanoi zullen we dan per trein en bus weer naar het zuiden trekken om daar eind februari een vlucht naar Manila te nemen. Tenminste, dat is het plan. In werkelijkheid zal het noodgedwongen anders lopen.

Hanoi is de hoofdstad van Vietnam en we verwachten ongeveer dezelfde sfeer als het beklemmende Saigon. Maar tot onze verbazing voelen we ons in Hanoi meteen op ons gemak. De stad is niet minder druk dan Saigon, er zijn minstens evenveel brommers en een rustig plekje is er zo goed als onvindbaar. En toch heeft Hanoi iets dat ons charmeert. In het oude stadsgedeelte gonst het van de bedrijvigheid. De smalle straatjes zijn tot tegen de gevels volgestouwd met koopwaar en de eetgelegenheden van de Vietnamezen lopen uit tot over het trottoir.

Halong Bay

Net zoals de tempels van Ankor Watt het hoogtepunt waren van onze reis door Cambodja, hebben we erg hoge verwachtingen van Halong Bay, zo’n drie uur rijden van Hanoi. Halong Bay bestaat uit honderden rotsformaties die voor de kust van Vietnam uit de Zuidchinese Zee oprijzen en ooit nog het décor vormden voor een bekende scene uit een James Bond film (waarvan de naam me nu uiteraard ontsnapt). Tijdens ons verblijf in Cambodia hebben een stel Amerikanen ons de naam van een reisagentschap ingefluisterd waarmee zij Halong Bay bezocht hadden. Omdat we de standaarden van de gemiddelde Amerikaan niet laag inschatten, vertrouwen we op hun advies. Het blijkt een goeie keuze. Samen met een Engels, Canadees, Australisch en Zwitsers koppel gaan we van wal voor een driedaagse cruise op Halong Bay. De typische houten boten die hier rondwaren worden junks genoemd en hebben een ruim, open bovendek met ligbedden die wij maar al te graag bezetten. Toegegeven, het is toeval, maar we maken deze romantische trip tijdens het Valentijnsweekend en in de kajuit is ons bed is versierd met rozenblaadjes in de vorm van een hart. Tijdens de eerste avond wordt er uitgebreid kennisgemaakt. De man van het Engels koppel blijkt 20 jaar voor Intel gewerkt te hebben in Swindon o.a. voor mijn voormalige manager. De wereld is klein – zelfs als je je aan de andere kant ervan bevindt. We kunnen het erg vinden met het Zwitserse koppel van onze leeftijd en voor we het goed en wel beseffen, zingen we na een copieuze maaltijd uit volle borst My Way van Frank Sinatra tijdens een onvervalste Aziatische karaoke.

Valentijnsdag of niet; om zeven uur peddelen we in onze tweemanskano langs en soms zelfs onder de rotsformaties. In sommige gedeeltes van Halong Bay leven plaatselijke waternomaden in ware Waterworld stijl in eenvoudige drijvende dorpjes. Jammer genoeg nemen ze het niet zo nauw met zwerfvuil en rondom hun woonboten is het water bezaaid met afval. Maar Halong Bay is indrukwekkend en wie zoals ons de moeite doet om er een meerdaagse tocht van te maken, vaart langs verlaten plaatsen waar grillige rotsformaties  je enige buren zijn. We gaan ook aan wal en doen een zware, stijle tocht over een van de rotsen. Enkele sprongen en duiken van het dak van onze Junk zorgen nadien voor de afkoeling.

Voor ons vertrek naar Halong Bay had ik mijn betreurde eyo technology achter gelaten in de bekwame handen van the good people of Intel Vietnam en zij hebben mijn laptopje een make-over gegeven: we’re back in business!

exit Vietnam

Maar we worden al snel met een ander probleem geconfronteerd. Ons visum voor Vietnam dat we in Cambodja geregeld hadden, was slechts geldig voor 14 dagen. Op zich geen probleem want dat zouden we in Saigon of Hanoi gewoon laten verlengen. Althans dat was de bedoeling. Ons visum (categorie D) blijkt bij navraag in Hanoi immers niet verlengbaar en een nieuw Visum aanvragen kost 95 dollar (per persoon) en neemt 4 dagen in beslag. Een onverwachte uitgave van 190 dollar en 4 extra dagen in Hanoi zien we niet zitten en na familieberaad beslissen we om Vietnam al na 14 dagen – anderhalve week vroeger dan verwacht – te verlaten. Hue en  Hoi An, twee steden die nog op onze agenda stonden, zullen we niet te zien krijgen.

Ondanks onze goede voornemens is ons reistempo dus nog niet gezakt en terwijl we dit schrijven, wachtend op onze vlucht naar Manila, krijgen we koudwatervrees. We weten niet goed wat ons te wachten staat in de Filippijnen. Uiteraard hebben we ons wel voorbereid en weten we ongeveer welk traject we willen volgen (alhoewel…) Maar we hebben nog niemand ontmoet die in de Filippijnen is geweest; niemand die ons kan vertellen hoe je er best rondreist; welk van de achtduizend eilanden we beslist moeten aandoen; laat staan in welke guesthouse we een proper bed zullen vinden. Wat was het toch makkelijk reizen in Vietnam (zolang je het juiste visum hebt tenminste…). Straks, om half vijf ‘s morgens plaatselijke tijd, landen we in de Filippijnse hoofdstad. De mooiste stranden ter wereld komen dichterbij…

Dikke kussen aan onze trouwe lezers

PS jullie berichtjes blijven ons ontzettend veel plezier doen!