De Mighty Mekong en Saigon
13 februari 2009 - Ha Noi, Vietnam
Het is tijd om Phnom Pehn te verlaten. De hoofdstad van Cambodja is niet meteen groot maar we vinden de stad verstikkend. In onze guesthouse boeken we voor 54 dollar per persoon een vierdaagse toch door de Mekong Delta - waar vind je dat soort aanbiedingen vandaag nog? De volgende 4 dagen wisselen we lange busritten af met trage boottochten en gesakker op ondermaatse hotels. Op de eerste dag steken we de Vietnamese grens over per boot waarna we aan het mooiste stuk van de Mekong delta beginnen. Vanop onze kleine sloep bekijken we de taferelen op de oevers die als geposeerde stillevens voorbijschuiven; mannen die boten onderhouden; kinderen die in het donkerbruine water spelen; vissers die hun netten repareren; waterbuffels die verkoeling opzoeken. Wanneer de waterloop uitmondt in een brede rivier neemt de bedrijvigheid snel toe. Op floating markets proberen Vietnamezen vis en fruit te verkopen. Nabij Chau Doc vormen drijvende huizen een heuse fishing farm. Onder deze huizen bevinden zich grote kooien waar telkens tienduizenden vissen gekweekt worden. Vanuit dit kleine vissersdorp worden de vissen uiteindelijk vooral naar de Verenigde Staten uitgevoerd. Wanneer we halverwege de Mekong-trip in een volgend stadje toekomen en er geen activiteiten meer op het programma staan, beslissen we om wat relax-tijd in te bouwen. De Lonely Planet gids vertelt ons dat het sjiekste hotel in de omgeving over een prachtig zwembad beschikt. Na een korte oversteek met een ter plaatse gecharterd bootje vleien we ons als vermomde luxe-toeristen neer op de heerlijke ligbedden. Soms moet cultuur nu eenmaal plaatsmaken voor lichamelijke ontspanning. Vier dagen Mekong delta volstaan om een idee te krijgen van het levensbelang van deze rivier voor de Zuidvietnamese bevolking. De laatste dag worden we bij daguitstappers vanuit Ho Chi Minh gevoegd en bezoeken we als tieners op klasuitstap een ambachtelijke rijstpapierfabriekje en varen we in kleine kano's door een strookje kokosplantage met een groot Aqualibi gehalte.
In een bus vol Japanners arriveren we in Ho CHi Minh - door Vietnamezen veelal nog Saigon genoemd. In deze metropool rijden naar 't schijnt zo'n drie miljoen brommers rond. Een cijfer dat we niet durven te betwisten. De straat oversteken is hier geen halve stunt. Niemand stopt voor overstekende voetgangers en de beste techniek bestaat erin om gewoon over te steken; met trage tred maar doelbewust en blindelings vertrouwend op het inschattingsvermogen van de bromfietsers om ons, overstekend wild, te ontwijken. In Belgie zou je voor dit soort gedrag gek verklaard worden - hier is het de enige manier om aan de andere kant van de straat te geraken. Vietnamezen lijken op hun bromfiets te leven. Een gewone bromfiets biedt hier ook plaats aan een volledige familie. Zo aanschouwen we met verstomming een bromfiets, bereden door een gezin met vier leden, beide kinderen tussen papa en mama ingeschoven, terwijl de kleinste de papfles gevoed krijgt. Dit alles in volle spits op een van de drukste kruispunten van de stad.
We zijn nu ongeveer twee weken op reis en we moeten toegeven dat we met een rotvaart door Cambodja en de Mekong Delta gechased zijn. De afgelopen 14 dagen hebben we in 10 verschillende bedden geslapen een eerlijk gezegd hebben we nog niet echt het gevoel op vakantie te zijn. We zijn voortdurend onderweg en de bestemming lijkt telkens belangrijker dan de reis zelf. We nemen ons voor om het wat rustiger aan te doen.
Vanuit Ho CHi Minh nemen we de bus naar Cu Chi waar de Vietcong voorafgaand aan en tijdens de oorlog tegen de Amerikanen een 250 kilometer lang tunnelnetwerk gegraven hebben. Het netwerk telt drie verschillende niveaus (tot 10 meter diep) en omvat opslagruimtes, vergaderruimtes, kookruimtes en zelfs honeymoon-vertrekken waar pas getrouwde stellen in alle rust hun eerste huwelijksnacht kunnen consumeren. Een van de tunnels leidde zelfs tot onder het kamp van de Amerikanen waar 's nachts wapens en proviand gestolen werden. We worden rondgeleid door een oudere man die tijdens de oorlog werkte als informant voor de Amerikaanse troepen; daar na de oorlog 5 jaar moet voor boeten in de gevangenis en vervolgens de meest vaderlandslievende Vietnamees werd. Volgens hem hebben de Amerikanen de oorlog verloren omdat ze een te dikke kont hebben. Hoewel beide vaststellingen niet ontkend kunnen worden, ben ik niet helemaal overtuigd van het causale verband dat onze gids formuleert.
Een bezoek aan de Cu Chi tunnels biedt ook de mogelijkheid om op een gestrande Amerikaanse tank te kruipen (niet zo'n behoefte aan) en om een rondje af te vuren met enkele relikwieen die de tand des tijds doorstaan hebben, waaronder een AK47 Kalashnikov (ook niet meteen grote behoefte aan...) Weinig toeristen voelen dan weer de behoefte om in de tunnels te kruipen maar een opdracht van Nonkel Guy leg je niet zomaar naast je neer - tenslotte bevinden we ons hier in oorlogsgebied. De foto's (die we later zullen oploaden) bewijzen dat onze konten na twee weken rijst en noedels niet moeten onderdoen voor die van de afgetrainde Vietcong tunnelratten.
Na bijna drie weken is het tijd om stoffige steden in te ruilen voor het strand en dus nemen we de bus naar Mui Ne - een mooie strandstrook op 4 uur rijden van Ho CHi Minh. Samen met ons arriveren jammer genoeg ook de wolken. Het regent niet en het is nog steeds dertig graden maar we zijn nu eenmaal veeleisend als het op strandvakanties aankomt. We huren een brommertje en snorren naar de nabijgelegen rode duinen waar je met een linoleum-plank kan afglijden. Overal langs de kustlijn genieten kiteboarders van de strakke winden. Het kriebelt maar ik hou het bij bewonderend toezien.
De kogel is door de kerk. Na uitvoerig bestuderen van de weerkaarten beslissen we na 1 dag om al terug te keren naar Ho CHi Minh en van daaruit meteen door te vliegen naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam, bijna 2000 kilometer noordelijker. Al dat opzoekwerk moet overigens in internetcafes en heimelijk binnengeslopen internetkamers van hotelresorts gebeuren want, zoals reeds eerder gemeld, heeft mijn eyo technology de Mekong delta niet overleefd: "The following file is missing or corrupt..." Vloeken en licht schudden mogen niet baten. Ik breng mijn Intel PR-collega in Hanoi op de hoogte van mijn noodsituatie en met wat geluk is mijn kleine reisgezel nu maandag weer operationeel en kunnen wij weer foto's uploaden (nee, dat ene kabeltje van de camera hebben we dus niet bij...).
Ondertussen hebben wij een driedaagse tocht op Halong Bay geboekt - een niet te missen wonder der natuur voor de Noordvietnamese kust. Het is een serieuze hap uit ons budget maar ja, nu we hier toch zijn...
dikke kussen,
Ines en Kristof
De opdracht van deze week is een gemakkelijke : zoek in de Halong Bay de grot waar de James Bond- film "Tomorrow never dies " ( 1997 ) is opgenomen . Speel er een scène van minstens 3 minuten na - zonder te lachen !- , met Kristof als 007 en uiteraard Ines als Bond-girl .
Toi toi toi !
Ik heb jullie e-mail gewist met jullie adressen die jullie nu gebruiken, kan je die nog eens even doormailen?
Groetjes, Renilde
Fijne reis verder !!!
Als jullie eyo technology niet meer aan de praat te krijgen is, koop dan daar een kaartlezer (meestal met kabel geleverd :d ). Kost niets en heeft me ondertussen al een paar trips goed geholpen om foto's up te loaden (of zoiets).
Have fun!
Met spanning wachten we op jullie volgend verslag. We hopen dat alle brokken hersteld zijn en dat we mooie foto's kunnen bekijken. Kunnen jullie nog met mes en vork eten ?
Geniet van jullie reis en tot de volgende xxxx
mama en papa
één ding is zeker ... foto's zijn werkelijk bijkomstig als je zo leuk kan schrijven. Ik heb echt net ontzettend genoten van jullie reisverslag.
Het gaf me zelfs een klein beetje het vakantiegevoel :-) Wat op zich niet zo evident is wetende dat hier niets anders doet dan regenen ...
Geniet er maar ontzettend hard van!
heel veel kusjes
en tot gauw!
kristel